Ecoroute

Maandag vrije dag.

Maandag 12 oktober is een zonnige vrije dag.

Ingrid en ik, we maken er een sportieve vrije dag van en gaan fietsen.

We proberen natuurlijk altijd het aangename aan het nuttige te koppelen, en dus rijden we vandaag een voorbereidende want gewijzigde ecorroute.

Het zit namelijk zo.

Sinds decennia ga ik elk jaar samen met enkele collega’s en enkele klassen, in het kader van de lessen wetenschappen, naar de kerncentrale te Doel.

Aan dit bezoek koppelen we dan een sportieve en ecologische verandwoorde fietstocht van een goede 30 km: de bewegwijzerde ecoroute in de polders rond Doel.

Vorig jaar was deze route, wegens wegeniswerken, gesloten. Dit jaar wordt ons een gewijzigde route voor de wielen geschoven, die wilden wij natuurlijk eerst even gaan verkennen.

De wijzigingen zijn te wijten aan het teruggeven aan “de Schelde” van de Hedwigepolder. Een door de Zeelanders aangevochten gevolg van de overeenkomst tussen Vlaanderen en Nederland i.v.m. het uitbaggeren van de Schelde.

De nieuwsvolgende lezer weet hier ongetwijfeld meer van dan de schrijver dezes.

Cabriogewijs verplaatsten wij ons naar de kerncentrale te Doel, waar wij mits een voorafgaand telefoongesprek met het “infocenter” gratis over enkel fietsen konden beschikken.

Na enkele fietskilometer, bereikten wij reeds ons eerste doel, nl. het bevoorradingspunt “de Schoof”, waar ik een afspraak maak om hier met de leerlingen “boterhammen” te komen eten.

Wij hadden geen boterhammen mee, dus keken wij de spijskaart in en lieten wij ons even gaan….

De cafébaas vertelde ons nog dat dit het laatste jaar zou zijn dat we hier konden stoppen met de leerlingen vermits hij ook onteigend wordt als de Hedwigepolder “potpolder” wordt.

Met dit nieuws stapten wij terug op de fiets om onze route verder te zetten langs mooie dijken en lange rechten dreven in het platte land, dat van de boeren is (of was).

Bij het verdronken land van Saeftinghe aangekomen klommen we de dijk op om er een mooie foto te maken van de schorre.

Duizend bommen en granaten, val nu dood, mijn digitaal fototoestel, dat zo trouw al onze reisverhalen gediend had, en dàt gedurende meer dan 7 jaar, weigert dienst!!

Niks aan te doen. Nieuwe batterijen, strelen, kloppen, blazen en wrijven …niets brengt verandering in de rusttoestand van dit toestel.

Dus foto’s van het verloop van onze rit, vergeet het maar!

Maar niet getreurd en getreuzeld wij fietsten verder onze route en planden ondertussen reeds een zoektocht naar een nieuw digitaal en compact fototoestel.

Uitgewaaid, moe maar voldaan bereikten wij enkele uren nà ons vertrek, opnieuw het vertrekpunt.