De Algarve, nader bekenen.

De lezer die aandachtig de eerste foto van het vorige leesstukje bekeken heeft, zal zeker opgemerkt hebben dat er niet alleen op het strand onderaan de kliffen mensen staan, maar dat ook bovenaan op de rand van de klif een man poseert.
Zeker niet de schrijver van dit stukje, maar een visser met werphengel!
Die mannen, nooit een vrouwelijke visser gespot, hebben een wel erg riskante sport uitgekozen.

Tijdens onze wandelingen kwamen we ze op de meest onmogelijke klifranden tegen.
Zo hebben ze natuurlijk een “uitstekende” positie om te vissen in de oceaan, maar niet zonder risico. De kliffen zijn immers zowat 60 m hoog!

In het dorpje waar we gelogeerd waren, Carvoeiro, blijkt er ook een vissertraditie te zijn. Er is echter geen haven.
De kleine visserssloepen liggen op het strand en worden naar zee geduwd door ze te laten glijden over kleine houten balkjes die telkens van achter, naar vóór het bootje verlegd worden.
Vandaag gebruikt men deze sloepen om toeristen te vervoeren naar de grotten langs de kust.

Het is aangenaam vertoeven in de algarve, niet in het minst wegens het prachtige najaarsweer en de mooie omgeving die nog niet verstoord is door hoogbouw.
Ook in het najaar is de, al dan niet natuurlijke plantengroei nog weelderig bloeiend in deze kuststreek.Eens je het binnenland inrijdt zie je echter wel dat het daar minder vruchtbaar is en dat het er tijdens de zomer waarschijnlijk gloeiend heet wordt.

Maar wij hebben nu wel van het zonnetje genoten.