Tragedia endogonidia

Tussen alle opendeurdag-, geïntegreerdeproeven- en examen-voorbereidingen door hebben Ingrita en ikzelf de vorige week toch nog tijd gemaakt om onze horizon te verruimen en aan cultuur te doen.

De Singel, Antwerpse cultuurtempel bij uitstek, had Romeo Castellucci uitgenodigd om het zesde deel, Paris, uit zijn cyclus van elf episodes die als verzameltitel "Tragedia endogonidia" meekreeg, op te voeren.

Castellucci is een italiaanse regisseur die vanaf januari 2002 tot december 2004 gewerkt heeft aan dit Europees project waarvan de elf delen telkens de naam kregen van de stad waar ze ontstaan zijn.
De voorstellingen worden uitgevoerd door het gezelschap Socìetas Raffaello Sanzio.

Het stuk is woordloos,...en niet waardeloos. Zonder tekst dus!
Het is een aaneenrijging van scenes, beelden, taferelen, kaders, bij ons bekend vanuit verschillende wereldbeelden en culturen: de Griekse, de Chinese, de joods-oudtestamentische en de katholieke.

In het theater is een tribune opgebouwd, zodat je als toeschouwer dichter bij de actie zit.
Bij het binnenkomen zie je tussen deze tribune en het podium 12 muzikanten zitten. Je verwacht dus een muziekuitvoering bij het theater.
In de loop van het stuk, als Jezus verschijnt en met hem het licht op de (wereld)scène, stappen ze verontwaardigd op zonder één noot gespeeld te hebben.

Het zesde deel, dat nu hernomen werd in de singel is één van de spectaculairste uit de reeks. Er is zelfs een sensationele scène waarbij een wagen uit de hemel neerploft op de vloer.
In de Singel hebben ze daarom de vloer stevig moeten onderstutten.
Dat is ook een van de redenen waarom andere theaters of festivals die episode niet kunnen of willen uitnodigen.

Zijn voorstellingen begrijpen kan je niet, hij weigert ze ook concreet te verklaren.
Ieder interpreteert ze vanuit zijn eigen achtergrond en kennis van de cultuurhistorie.

Engodonia staat voor de oneindige voortplanting van het leven, tragedia daarentegen staat voor het tragische einde , de dood dus.
Volgens de regisseur zijn de voorstellingen in de cyclus pogingen om tragedie te verbeelden.
De basis is voor hem de Griekse-Joodse cultuur, die de wervelkolom is van onze westerse beschaving.
Het tragediegevoel is geboren, volgens Castellucci, met de Grieken en is op een bepaald ogenblik versmolten met de Bijbelse of Joodse cultuur die als doel had tragedie te verwerpen.

Fascinerend modern theater dat je zeker moet gaan bekijken als de gelegenheid zich voordoet.
Uw verslaggever SS