Il Panettone

Ik schrijf u dit Kerstverhaal.
Het brengt weer wat licht in deze donkerste periode van het jaar.
De dagen zijn te kort, de nachten zijn op hun langst, het regent, het vriest, de examenperiode is volop aan de gang, stress, spanning, ontgoocheling en frustratie zijn ons deel.

Dit verhaaltje, een culinaire geschiedenis, is niet alleen informatief,maar kan tevens door u gebruikt worden tijdens het oudercontact of de functioneringsgesprekken om de mislukte leerlingen en misnoegde ouders op te vrolijken.
Er zit inderdaad een “verborgen boodschap” achter dit vertelsel. Na het lezen van dit verhaaltje wordt het wel duidelijk gemaakt.

Elke stad heeft wel een zoetigheid of typisch dessert waarvoor het bekend is.
Milaan heeft zo zijn Panettone.
Panettone betekent letterlijk : groot brood. Het is een luchtig gebak met kleine stukjes gedroogde vruchten en voorzien van een papieren “buikbandje”.

Met Kerstmis wordt deze lekkernij in Italië cadeau gedaan aan vrienden en familie.
Men koopt het bij de bakker of in de supermarkt, waar de grote industriële bakkerijen hun produkten aanbieden. Er zijn heel wat variantes, maar hetgeen ze allemaal gemeen hebben is hun mooie opvallende dus typisch italiaanse verpakking.
Daar val je toch voor!
Rond dit gerecht zijn er ook een aantal legendes die teruggaan naar de oorsprong van de panettone. Eén van die legendes staat hieronder.

In de gouden eeuw van de italiaanse renaissance, einde 15de eeuw, was het aan het hof van “Ludovico il Moro”, Ludo de Donkere, te Milaan één pracht en praal, meer noch dan in de andere italiaanse steden. (Volgens Milanese bronnen)

Op de dag vóór Kerstmis werd nu door de hertog aan het hof een groot galadiner gegeven. Voor die gelegenheid had de hoofdkok een bijzonder dessert voorzien, een taart waardig om dit prachtige banket af te sluiten.

Ongelukkig genoeg had men het gerecht laten aanbranden tijdens de bereiding in de oven en men vreesde de toorn van de hertog wanneer hem ter ore zou komen dat er geen dessert was dat hij vooraf had aangekondigd en waarnaar men zo lang had uitgekeken.

Nu was er een koksmaat, Toni genaamd, die voorstelde om het voorziene dessert te vervangen door zijn gerecht, dat hij ooit gemaakt had voor zijn vrienden met de overblijfselen van een aangebakken taart.
De kok had geen andere keuze en trok aan de slag om een “pane dolce” of zoet brood te bereiden met de aangebrande taart.
Hij maakte er, volgens de aanwijzingen van Toni, een koepelvormig luchtig gebak van met rozijnen en geconfijte stukjes sinaasappelschil, afgesloten met een bruine korst die bestrooid werd met poedersuiker.

Het gerecht werd door de ondertussen ongeduldige genodigden ontvangen op applaus en na het eten was er een goedkeurend gejuich ter appreciatie van het nieuwe dessert: “El pan del Toni” , of nu il Panettone.

De Panetonne wordt meestal begeleid met een glaasje “Spumante”!
Buon appetito!