Een eilandje onder Sicilië

Na een bezoek van één week is Malta voor ons geen onbekende meer. Bescheiden als ik ben, beweer ik niet dat we het eilandje kennen. Om het eiland te doorgronden heb je wel enkele maanden nodig want het landje heeft een lange en turbulente geschiedenis achter de rug.
Vermits het één van de kleinste europese landen is, 316 m², ben je wel snel rondgereden, ook al, of beter, vooral als je dat doet met de bekende maltese lijnbussen.

We bezochten natuurlijk de huidige hoofdstad, La Valetta, en de oude hoofdstad Mdina waar de Johannieters, de maltese orde, grote vestingen bouwden.

Malta leeft natuurlijk van het toerisme, het is hun grootste bron van inkomsten.

Het zuidoosten van het eiland, het gebied rond La Valetta, is dan ook bijna volledig volgebouwd met de toeristische infrastructuur.

Gelukkig verbleven wij in een hotel gelegen in het, eveneens toeristische maar minder stedelijke, noordwestelijke deel van het eiland. Rond St Paul’s Bay vind je nog wat kleinschalige landbouw en groene gebieden. Dit is vrij uitzonderlijk want Malta is in zijn geheel vrij kaal en rotsachtig.

In het noorden van het eiland vind je echter nog wel enkele mooie zandstranden.

Ons hotel, Dolmen, is gebouwd rondom een archeologische site! Een dolmen in de tuin, naast het zwembad! Moet kunnen.

Toevallig is St. Paul’s Bay ook de plaats waar volgens de evangelist Lucas, de apostel Paulus schipbreuk leed in het jaar 60.

De maltezers vereren Paulus als beschermheilige van hun land. Ze doen dat in grote getalen in de talrijke kerken die Malta rijk is. Malta is immers het meest katholieke land ter wereld.

Een ander leuk aspect aan de omgeving is dat we er goed en ver konden wandelen.

En laat dat nu juist één van de redenen zijn dat we deze bestemming hadden uitgekozen: wandelen in een zonnige omgeving.

Ook het eten viel best mee. De italiaanse nabijheid is duidelijk merkbaar in de spijskaarten, maar de engelse kolonisatie en de grote groep van engelse toeristen die het eiland overspoelen hebben toch ook een duidelijke stempel gezet op de culinaire voorkeuren van de maltezers.

De maltezers hebben een eigen, onverstaanbare taal, ietwat tussen arabisch en italiaans, maar spreken gelukkig allemaal bijzonder goed engels, wederom dankzij de engelse aanwezigheid tot de jaren 60 van de vorige eeuw.

Parco termale

Het Gardameer wordt blijkbaar onze vaste stek tijdens de eindejaarsperiode.
We zijn immers in december, tussen de sneeuw en ijzelbuien door, weer afgezakt naar het ondertussen goed bekende, maar nog steeds te ontdekken Gardameer.

In Colà di Lazise, een klein dorp in het hinterland van het oostelijke gardameer (Regione Veneto) ontdekten we “la Villa dei Cedri”, een prachtig park met warmwaterbronnen.

Het ligt in de streek van de bardolinowijn. Het gebied heeft mooie zacht glooiende heuvels bedekt met wijngaarden.

Met een buitentemperatuur van 5°C is het aangenaam baden in thermaal water van 34°C.

Met zo’n watertemperatuur kan je zelfs eind december, relaxed zwemmen in open lucht.

Door deze ontdekking leerden we tevens weer wat bij over de omgeving van het meer.

Lees en leer maar even mee.

Het park werd aangelegd en ingericht in de 18^de eeuw.

Vandaag staan er dus eeuwenoude bomen, vooral ceders, zoals de naam al deed vermoeden, en sequoiabomen.

Het park, 13 ha groot, werd ontworpen als een Engelse tuin, voorzien van ruime grasvelden, plantenperken en vele uitheemse bomen die schijnbaar natuurlijk verspreid staan.

Het mooie park was destijds bedoeld als een mytisch paradijslijke tuin, altijd groen en door een hoge muur gescheiden van de rest van de wereld.

Het bestaande meer, in het park, werd op het einde van de 18^de eeuw aangelegd.

Het was voorzien als een onderdeel van dit romantische park.

Op het domein “Villa dei Cedri” werd het warme thermaalwater per toeval ontdekt.

In 1989 wilden de eigenaars de irrigatie van het park verbeteren. Het voorradige water volstond niet langer om alle planten in het immense park te voorzien.

De administrator van de maatschappij, die het park toen beheerde, liet op het domein naar water boren.

Tijdens het boren deed men enkele verrassende ontdekkingen.

Op 160 en op 200 meter diepte vond men twee wateraders.

De ene met een temperatuur van 37 °C en de andere zelfs 42 °C!

De leden van de nieuwe maatschappij “Villa dei Cedri S.p.A.” besloten dan ook om in het park een badinrichting te bouwen.

Bij de meeste thermale gelegenheden zijn er aanplantingen geconstrueerd rond de bronnen.

In de Villa dei Cedri gebeurde dus het tegenovergestelde van gewoonlijk.

Het bronwater wordt geclassificeerd als “ bicarbonaat-calcium-magnesium met sporen van silicium”-rijk water. M.a.w. het stinkt dus niet, het is goed voor de huid en je kan er zelfs van drinken.

Het meer, dat 5000 m³ water bevat, wordt voortdurend ververst met warm bronwater.

Elke dag loopt er 3000 m³ water in en uit het meer.

Om een beetje variatie aan te brengen voor de bezoekers, werden er in het meer nog twee grote whirlpools aangebracht van respectievelijk 37 en 39°C.

In de nabijheid van het thermale meer is er een grote verwarmde serre gebouwd zoals je kan zien op de foto. Ze is voorzien van alle accomodaties: kleedkamers, douches; wc’s,…en een bar en restaurant waar we na het zwemmen nog lekker gegeten hebben.

Les vignobles en terrasses

Zwitserland is ten huize Spaghetti niet alleen bekend om de lekkere gruyèrekaas en toblerone chocolade, maar ook om haar mooie witte wijnen.

Een kleine toelichting is hier misschien gepast. Immers, zoals de gewaardeerde lezer weet is reizen steeds een beetje leren.

De wijnbouw in Zwitserland concentreert zich voornamelijk rondom het meer van Genève, de streek waar onze vrienden wonen.

Hier worden vooral witte wijnen gemaakt van de chasselas-druif.

Een bekende witte wijn geproduceerd met deze druif is de Dézaley.

In de buurt van Lausanne, liggen kleine dorpjes zoals Cully, Lutry, Epesses, St Saphorin,… verspreid op de heuvels rond het grote meer.

Je kan ze met recht en rede wijndorpjes noemen, vermits de wijnbouw, en afgeleiden, er zowat de enige economische activiteit is.

Alhoewel het meer bijna volledig omgeven is door hoge bergen, die een groot gedeelte van het jaar besneeuwd zijn, lukt het verbouwen van druiven hier wonderwel.

De mensen kunnen hier blijkbaar profiteren van een microklimaat dat milder is dan je zou verwachten.

Niet voor niets zijn Montreux en Vevey, die hier op een boogscheut vandaan liggen bekend en geliefd bij de rijken van deze aarde.

Reeds vanbij de eerste aanleg van deze wijngaarden maakt de wijnboer gebruik van de, vandaag “hot” item, zonneenergie, en wel op drie manieren.

Ten eerste door de rechtstreekse zonnestraling die vanwege de helling van de heuvels rond het meer, bijna loodrecht invalt op de wijnstokken.

Ten tweede door het water van het meer dat functioneert als een spiegel en het zonlicht reflecteert naar de hellingen en de vigne toe.

Tenslotte slaan de stenen muurtjes, waarmee de wijngaarden zijn omzoomd, de zonnewarmte op gedurende de dag en geven deze warmte geleidelijk terug af gedurende de nacht.

Deze wijngaarden vereisen natuurlijk veel handwerk. Niet alleen bij het onderhouden van de planten, maar tevens bij het onderhouden van de muurtjes. Dat verklaart tendele de hogere prijs van deze wijnen die amper geexporteerd worden.

Wil je deze mooie wijntjes proeven, dan moet je haast terplekke gaan. Is dat geen goede reden om deze streek te leren kennen?

Dank zij onze zwitserse vrienden hebben wij in deze omgeving al mooie wandelingen gemaakt en lekkere witte wijntjes gedronken.

Waarvoor nogmaals dank.

København

Om in de winterse sfeer te blijven waarin we nu momenteel ondergedompeld zijn, vertel ik u eerst over ons verblijf in Kopenhagen, hoofdstad van Denemarken.

Denemarken kan je eigenlijk best beschrijven als het verlengde van Nederland. Het lijkt immers veel op Nederland. Het is een plat land met vééééél water. Vermits la Ingritta er vrij noord europees uitziet, spraken de mensen ons steeds aan in het deens wat voor ons echter een overstaanbaar taaltje is. Gelukkig spreken alle denen ook onvoorstelbaar goed engels zodat de babylonische spraakverwarring uitbleef.

In de nieuwe buurten aan de waterkant roept Kopenhagen wel herinneringen op aan Rotterdam.

In het centrum, waar de lanen breed zijn en de officiële gebouwen ouder, denk je dan weer soms wat van Parijs te herkennen.

Kopenhagen is natuurlijk een toeristische stad met een fameus grote en mooie shoppingszone die autovrij gemaakt is, vele koffiehuizen, cafés en restaurants van alle prijsklassen.

Je kan er ook gaan eten bij Noma. Een restaurant met twee Michelinsterren. De naam is een samentrekking van twee woorden: "nordisk" ('Scandinavisch') en "mad" (eten). Noma staat bekend om zijn interpretatie en herontdekking van de Scandinavische keuken. In 2010 werd het tot beste restaurant ter wereld verkozen.

Wij zijn er niet binnengeraakt vermits het al volgeboekt is voor de volgende 6 maand. Trouwens voor een etentje betaal je er algauw 200 euro per persoon, hetgeen we ons, sinds we halftijds werken, niet meer kunnen permitteren (!).

Ja, de prijzen in Kopenhagen liggen wel wat hoger dan in Antwerpen en bovendien werken ze er nog met deense kronen. Haal je ze uit de muur dan betaal je nog extra omzettingskosten aan je bank.

Gelukkig zijn er ook nog prachtige musea, zoals het Statens Museum for Kunst

dat voor iedereen gratis is en de Ny Carlsberg Glyptotek dat gratis is op zondag.

In het Statens Museum konden we naast vele hollandse meesters enkele werken van Jacob Jordaens bewonderen. Ny Carlsberg Glyptotek is een beeldenmuseum opgericht door de bekende bierbrouwerij waar we niet uitgekeken raakten op een mooie verzameling Etruskische kunstvoorwerpen.

Naast dit museum ligt het bekende Tivoli, één van de oudste “tuin-pretpark” van Europa. Het is van dezelfde bouwperiode als onze Zoo in Antwerpen en ligt trouwens ook naast het centraalstation.

Wij hebben het ’s avonds bezocht, terwijl de attracties baden in het licht van duizenden lampen.

Het appartement van onze buren ligt in de nieuwe woonwijk Holmen, Kopenhagens vroegere scheepshaven. In deze wijk zit je ook vlakbij het nieuwe modernste operagebouw ter wereld (2005),

en niet ver van het beroemde kleine zeemeerminnetje uit het sprookjesverhaal van Hans Christian Andersen.

Daar zijn we natuurlijk speciaal voor omgewandeld. Het beeldje was immers pas terug van een eerste verre reis naar Shangai waar het maanden te kijk stond in het deense paviljoen op de wereldtentoonstelling.

Voor ons was dit, mede dankzij de rondleidingen van onze vrienden, een mooie kennismaking met deze strakke, koele stad.

Bedankt Hugo en Cecilia!

November! Alle seizoenen in één maand.

Nu we een weekendje thuis blijven kan ik het verslag maken van onze escapades gedurende de voorbije novemberweken.

November zat immers dit jaar vol met uitstappen in zuid, oost en noord Europa.

In deze eerste aflevering wil ik de gewaardeerde lezer laten proeven van de verschillende omgevingen en sferen waarin we werden ondergedompeld.

Begin november, herfstvakantie in Vlaanderen maar niet meer in Nederland, boekten we een ultralast minute reis bij onze nederlandse vrienden van www.allereizenopeensite.nl

Vanuit Rotterdam vlogen we naar Malaga en dan met de bus verder naar Torremolinos.

Een prachtige kamer met uitzicht op zee in hotel Riu Belplaya was onze slaapplaats voor een week van zonnekloppen en veel wandelen, zowat 100 km die week, langs de lange passeo marittimo. Dit was 100% zomerse sfeer.

In het lange weekend ter gelegenheid van 11 november, dat voor ons duurde tot en met maandag 15 november, bezochten we onze vrienden in Zwitserland.

Naast een stadsbezoek aan de hoofdstad Bern, proefden we hier tevens van een zonnige herfstwandeling in de wijngaarden op de heuvels rond het meer van Genève.

Het vorige weekend, van 19 tot 22 november tenslotte, werden we uitgenodigd door onze edegemse buren, Hugo en Cecilia, die tijdelijk in Kopenhagen wonen, om enkele dagen bij hen te verblijven.

Als bekwame gidsen leidden ze ons door de stad en toonden ons de karakteristieke en minder bekende gezichten van Copenhavn.

Door de vroege zonsondergang en de lage temperaturen raakten we hier in de winterse sfeer.

We kregen dus vele indrukken te verwerken in deze maand november waarvan ik de gewaardeerde lezer in een volgende schrijven nog verder hoop te berichtten en zodoende te verstrooien.

Calais, pas de Calais

De zomer van 2010 behoort nu definitief tot het verleden.

Het laatste nazomerse weekend reserveerden we een overnachting in Calais in een hotel op de plage. Mijn goede collega’s Chantal en Noël zijn reeds een tijdje geïnteresseerd in dit hotelletje, en ja, volgens ons is het wel degelijk een aanrader.

Hier moeten we zeker samen terugkomen.

Zaterdag bleef de mist hardnekkig hangen boven de kust en “les deux caps”.

Na een korte strandwandeling besloten la Ingritta en ikzelf dan maar om het over de shoppingboeg te gooien. We wenden de steven richting “l’Usine d’Opale”,
een outlet-shoppingcenter niet ver van Calais, waarin Chantal ook wel geïnteresseerd zal zijn.

Zondag was zoals de naam belooft. Zon-dag.

Na een geslaagd ontbijt gooiden we het anker uit aan de pier, of la jetée du port de Calais, om tussen de vissers naar de overzetboten te kijken.

Deze “mail”boten brengen onze engelse medemensen vanuit Dover naar Calais alwaar ze zich graag tegoed doen aan typisch franse spijs en drank.

Na het bootkijken stapten we het strand af tot de duinen van Sangatte om daar te genieten van de zon.

Nadien een cabrioritje naar Wimereux, een typisch en mooi badstadje juist ten noorden van Boulogne sur mer.

Veel wandelvolk op deze zondag. De mensen genieten van de zon, en van ons belgisch bier.

Mooie afsluiter van een geslaagd weekend pas de Calais.