Zaterdagmiddag 14/01/06 kwamen we aan in het NH Hotel te Genk gelegen aan de schitterende Molenvijver.
Onze kamer ziet uit op de grote waterplas die bevroren lag te blinken onder een stralende zon.
Om de plaatselijke gewoontes beter te leren kennen besloten wij ons die zaterdag verder tussen de Genkenaars te begeven.
Na een wandeling langs de opvallend brede en nieuwe modernistische centrale as van deze stad spraken wij een bewoner aan met de eenvoudige vraag: “Bent u van hier? En zo ja:Waar is hier een goede italiaan?”
De vrouw, want die hadden wij aangesproken, was duidelijk op de hoogte van de culinaire prestaties van de nazaten van de “minieri di carbone”. Ze beschreef ons direct 3 adressen waar wij terecht konden om onze honger naar pizza en pasta te stillen.
Wij zetten koers naar ristorante, pizzeria “Dante”.
De ruime, lichte, modern ingerichte zaak was blijkbaar populair, want meer dan de helft van de tafels waren die middag bezet. Voor ons was er dus nog wel een plaatsje vrij om een lekkere pizza te eten.
Ingrita en ik hadden afgesproken ons voor te doen als een italiaans koppel en dus iedereen aan te spreken en enkel te antwoorden in het italiaans. Wij werden voortreffelijk bediend en misschien had dat wel iets met ons taalgebruik te maken. Grazie e alla prossima volta.
Buikje gevuld togen wij de shopping-tour op.
Genk heeft in het centrum drie (3) overdekte shoppingcentra met heel wat winkels en cafés-tearooms met terras.
De aandachtige voorbijgangers, zoals wijzelf, merkt snel dat hier heel wat donkerharige mediterrane types flaneren en hun espresso of cappuccino zitten te drinken. Genk ligt wel in Limburg, maar duidelijk in het Zuiden van deze hartelijke provincie.
Nu hadden wij vernomen dat in de omgeving van Genk er een “Outlet shopping village” is, meer bepaald in Maasmechelen nabij de Mijn-Cité.
Met de auto naar Maasmechelen is slechts 15 min.
Na een kwartiertje liepen wij tussen de duitsers, nederlanders, walen en vlamingen met onze visakaart in aanslag door een gezellige straat van winkelhuisjes, nog steeds in de feestverlichting.
Terug naar Genk.
Spaghetti was immers naar hier gekomen om deel te nemen aan de MLP (voor de niet ingewijden staat dit voor Memorial Louis Persoons).
Dankzij het naarstig opzoekwerk van de nimmer aflatende M. Polo kwamen wij hierheen afgezakt om ons beste beentje voor te zetten in de 12 km op zondag 15 januari 06.
Om de voorbereiding optimaal te laten verlopen had Ingrita geopteerd voor een volledig weekendje Genk.
De avond voor de wedstrijd komt het erop aan voldoende koolhydraten op te nemen, liefst in de vorm van pasta om het glycogeen op peil te houden in de spieren.
Op stap naar de volgende italiaan in Genk. “La Botte” is een italiaans restaurant met een label uitgereikt door het italiaanse ministerie van landbouw dat garandeert dat de gebruikte ingrediënten zoals olijfolie, kaas en wijn van italiaanse oorsprong en dus van goede kwaliteit zijn.
Zaterdagavond was het gezellig druk in het restaurant. De warme zuiderse sfeer bracht ons in gedachten terug naar Italië. Het moet gezegd, het eten was voortreffelijk en de wijn tongstrelend. Wij hielden vol met italiaans spreken, en de jongste generatie italiaanse genkenaars had daar meer last mee dan wij!
Terug, en alles te voet da’s makkelijk en kadert prima in mijn voorbereiding, naar het hotel.
De kamer was prima, de spiegels hingen op handige plaatsen en het ontbijt was lekker lang zodat we rond 11 h zondagmorgen, weer te voet, koud maar onder een stralend zonnetje, naar het Bloso centrum van Genk trokken.
Te voet, dat paste in mijn voorbereiding en Ingrita had natuurlijk ook recht op haar zondagse wandeling.
Na een half uurtje stappen langs Genkse paden ontdekten wij midden in het bos een prachtig sportcentrum met manège, skipiste (!), sporthal en cafetaria “Kattevenia”.
Hier kon ik mij inschrijven voor de 12K.
In ruil voor € 5 kreeg ik het borstnummer 655.
Zoals de geïnteresseerde lezer kan nagaan op de site
http://lpm-marathon.be/nl.htm is het parcours volledig geasfalteerd, dus lichtlopend maar geheuveld en voor het grootste gedeelte in het bos.
Ik liep een persoonlijke jaarbesttijd van 1 h 2’ 42”.
Wat was mijn tactiek dan wel? Wel, in het begin net na de start nam ik een voorzichtige afwachtende houding aan en liet mij meevoeren met de groep die geleidelijk aan uitrekt zodat voorbijsteken op de smalle paden mogelijk wordt. Dan zoek ik naar een kontje vóór mij waar ik geleidelijk aan naar toeloop. Bij het voorbijsteken van deze deelneemster glimlach ik breed terwijl ik op de tanden bijt. Meteen zoek ik naar een volgend kontje voor mij, waar ik volgens de gekende techniek weer naartoe en voorbij loop. Zo houd ik het tempo er goed in en bereik in het zog van één of ander kontje de aankomst in een, voor mij, prima tijd.
Ik ontving geen medaille, want die waren gereserveerd voor de marathonlopers die nog bezig waren, maar wel zoals gewoonlijk een plastic zak met 1 snede peperkoek, 1 staaltje om “u te wassen” en 1 warme muts van Cecemel. Er zat ook nog een krasbiljet in de zak, maar tevergeefs….geen geluk daarmee. Dan maar naar de liefde. Ingrita stond mij natuurlijk op te wachten aan de eindmeet, en had zij een fotoapparaat gehad, dan trok zij een foto van het gebeuren, maar dat apparaatje was nog in Edegem.
Na het douchen begeven de lopers zich, zoals gewoonlijk, naar de cafetaria om de verloren mineralen terug op te nemen.
In “Kattevenia” tapt men Corsendonck van het vat. Een kelkje bruin en blond, allebei lekker, smaakten naar meer.
Na enkele kelken was het toch tijd voor onze wandeling terug naar het hotel. Door bos en park kwamen wij dra terug uit bij ons vertrekpunt deze morgen.
Wij kijken terug op een geslaagd weekeindje en zouden het appreciëren dat Marco nog zulke interessante voorstellen aanbrengt.
Alvast bedankt voor dit Marco!
