Pastasciutta

Er zijn twee soorten pasta: de verse pasta, type lasagne of tagliatelle en de gedroogde pasta of pastasciutta, type maccheroni.
De verse pasta bestaat reeds vanin de tijd van de Romeinen, en zelfs daarvoor hadden de Grieken er al over geschreven.
Deze aflevering gaat nu over de ons welbekende (?) pastasciutta.

Pasta vormt de ideale voeding voor de duursporters wegens de overdadige aanwezigheid van koolhydraten.
Deze koolhydraten vormen de “clean-burning fuel” waarover de langeafstandlopers zo graag willen beschikken. De ervaren lopers weten dat ze drie dagen voor de wedstrijd licht mogen trainen en zoveel mogelijk koolhydraten moeten opnemen. Die worden dan in de lever omgezet tot glucose, de energiebron tijdens de wedstrijd!
Dus pasta-party vóór de wedstrijd jongens.

Wat de meeste, maar niet alle lopers, zich niet afvragen is waar en wanneer deze gedroogde pasta voor het eerst haar intrede in de geschiedenis heeft gedaan.
Spaghetti vraagt zich dat dus wel af.
Ik heb mij over deze ernstige zaak behoorlijk gedocumenteerd om de geïnteresseerde en gewaardeerde lezer een stevig onderbouwd antwoord te kunnen geven.

Marco Polo, zoon van Venetiaanse handelaars werd geboren in 1251!(dit kan geen toeval meer zijn)!
Hij heeft de wereld gekend toen deze nog grotendeels onbekend was en hij heeft vrijelijk door een groot deel van Azië gereisd mits een vrijgeleide van de grote Koeblai Khan, heerser over grote delen van China, Mongolië en Tibet.
Na twintig jaar is hij tenslotte naar de christelijke wereld teruggekeerd.
Hij heeft alles wat hij gezien had met zijn typische grondigheid genoteerd.
Marco Polo heeft echter nooit geschreven dat hij gedroogde pasta uit China had meegenomen. Hij had de chinezen wel enorme hoeveelheden (rijst-)noedels zien eten, en dat deed hem denken aan de vermicelli die door de Genovesi werden gegeten.

Gedroogde pasta komt dus niet uit China, dat staat wel vast. Pasta wordt immers niet gemaakt van rijst, maar van hard tarwe graan, de durum-tarwe of grano duro.
Deze tarwe werd en wordt nog steeds in grote hoeveelheden verbouwd in Sicilië en Puglia (Zuid-Italië).
Het zijn de Saracenen die tijdens hun verovering in de 10de eeuw en bezetting in de 11de en 12de eeuw van Sicilië het graan daar hebben geïmporteerd.
Ze maalden het graan en mengden het met water, waarna ze het in een bepaalde vorm kneden en het lieten drogen. Zo was het klaar om lange tijd bewaard te worden.
Ze noemden het “itriya” en het zag eruit als maccheroni.

De Arabieren hebben dus de gedroogde pasta ingevoerd in Sicilië.
Daarnaast hebben zij o.a.ook citrusvruchten en pijnboompitten geïntroduceerd in de siciliaanse keuken.

In de westerse wereld heeft de pasta echter haar introductie gedaan vanuit Napels.
Daar trof men in de 18de eeuw de “straateters” aan.
Er was een traditie van eten op straat omdat deze disgraziati (ellendelingen), zoals men ze noemde, die op straat leefden, wachtend op werk, gevoed moesten worden. Men verkocht aan kleine stalletjes rauwe schaaldieren, pens, trippa (ingewanden) , pizza, fruit en pasta.

Bezoekers uit het buitenland zagen hier voor het eerst maccheroni en vele van hen schreven over hoe de Napolitanen die lange slierten met hun handen aten.
De artisanale maccheroni hingen aan waslijnen over de straatjes heen te drogen. De steden aan zee hadden het ideale klimaat om de pasta in zo kort mogelijke tijd te drogen zodat hij bewaard kon worden.
Tegenwoordig produceert Italië veelal industriële pasta uit graan dat hoofdzakelijk geïmporteerd wordt uit Noord-Amerika.

In Italië eet men de pastasciutta “al dente”, beetgaar gekookt.
Het is er een echte culinaire hoofdzonde als je de pasta te “plat” of te gaar laat koken.
La pasta scotta (verpapt) è schifosa (walgelijk).
Dus voortdurend roeren, kijken en testen is de boodschap bij het koken van pasta.
Neem voldoende gezouten water, ongeveer 1 liter per 100 g pasta, kook het water voor dat je de pasta ingooit, kijk naar het zwellen en verkleuren van de pasta en proef op tijd voor het te laat is.
Eens de pasta klaar en afgegoten door een vergiet, moet je niet treuzelen met het mengen van de saus (il sugo) door de pasta, anders krijg je een kleverige boel.
Breng dus de pasta in een voldoende grote pan en meng de pasta in de pan voorzichtig met de sugo.
Welke sugo past er nu bij mijn pasta? Inderdaad, de italianen zien er ook strikt op toe dat niet gelijk welke pastavorm met eender welke sugo mag gemengd worden.
Maar waarde lezer, om mijn verhaal niet te lang te maken en de spanning erin te houden zal ik u nog wat op uw honger laten en hierover later berichten.
Saluti

Spitspot

Waarde lezer(s), bij wijze van grote uitzondering wijk ik vandaag even af van mijn receptenblog om u verslag uit te brengen van een cultureel evenement dat ik gisteravond mocht meemaken.
Spitspot presents Spotnight, een stand-up-comedy-night van 20 tot 24 h in de Bourla schouwburg te Antwerpen. Een ware humormarathon waaraan negen artisten meewerken, zo werd het omschreven in de aankondiging op de site. http://www.spitspot.be/

De organisatoren zijn jonge mensen “uit de cultuursector”!.
Uw nieuwsgierige reporter was natuurlijk ook ter plaatse, vergezeld van zijn ega.
Vermits de beslissing om al of niet naar een evenement te gaan bij ons a la limite wordt genomen stonden wij om 7.15 h zonder kaarten te wachten in de hal van de Bourla. De zaal is uitverkocht, meldt een bordje, maar kaarten die eventueel niet afgehaald worden, komen nog vrij, staat er hoopvol bij.
Vooral jonge mensen lopen in het theater binnen. De spitspotters zijn vooral populair bij de studenten van de hogescholen en unif van Antwerpen.
Om 8 h staan wij nog in de wachtrij terwijl de “het gaat hier direct beginnen” bel alle mensen naar de zaal drijft.
Wij treffen het want er zijn 2 pipo’s hun kaarten niet komen afhalen. Nog 2 goede plaatsen op de “par-terre”. Na het betalen van 2 x 9 € spurten wij de trap op en zoeken onze stoelen.
Het gaat beginnen, het gaat direct van start.
De show wordt aan elkaar gepraat door 2 gasten die plezant proberen te doen. Tussen de optredens door moeten ze het publiek wat “opwarmen” en de volgende comedian aankondigen.
In totaal waren er 7“artisten”, 5 mannen en 2 vrouwen.
Een vol huis, 900 mensen, ambiance en gelach, het meezingen en het applaus zijn niet uit de lucht!
Een waar verslag van hun sketches en liedjes kan ik u wel besparen, eerlijk gezegd kan ik mij er het merendeel niet meer van herinneren.
Om de juiste sfeer te schetsen geef ik u wel een lijstje met de door de comedians 10 meest gebruikte termen en uitdrukkingen. De frequents voorkomende staan bovenaan, naar onder toe kwamen de woorden minder voor.
Hier gaan we dan:
1)Klootzak
2)Lul(len)
3)Tetten/ Dikke tetten
4)Vlaams Blok/ Belang
5)Makakken
6)joden of Joden (het verschil is moeilijk te horen)
7)Den Aldi
8)kakken
9)Kirsten (een onschuldig slachtoffer uit het publiek)
10)Antwaarpeeeeeeehhhhhhh!
Ge ziet de sfeer zat er goed in, en op een cultureel verantwoord en gesubsidieerd niveau.
Goe gelachen….!

P.S.:Ik ben benieuwd of ik via deze afwijkende tekst een ruimer publiek kan bekoren. Tot hiertoe krijg ik meestal alleen maar, erg gewaardeerde, comments los van mijn trouwste lezer M.Polo. Waarvoor ik hem langs deze weg nogmaals wil bedanken. Bedankt Marco!

P.S.: Aan de eventueel taalgevoelige lezer vraag ik verschoning voor mijn ongewassen taalgebruik. Dit is niet mijn gewoon gebezigde taal, maar past in mijn tactiek om een ruimer plubliek, denk maar aan de 900 in den Bourla, aan te spreken.

P.S.: Mijn volgende stap zal waarschijnlijk het invoegen van bij de bovenstaande tekst passende foto’s zijn. Maar zo ver sta ik nog niet.

Cannolo

Waarde lezer, de vraag die nu op ieders lippen brandt is natuurlijk:” hoe komt Spaghetti aan zijn pancia?”
Wel, het is verDuveld niet van het drinken. Zoals u weet neem ik enkel italiaanse wijnen tot mij en volgens mijn raadgevers is daar niks mis mee. Integendeel, in ’t zuiden zegt men :”Un bicchiere vino al giorno fa bene al cuore”!! De vrije vertaling vult u zelf maar in, zo leert u nog wat italiaans bij, haha!
Neen, de oorzaak moet ik eerder zoeken bij “il dolce”, aan de vele gesuikerde genoegens die aanlokkelijk op mij liggen te wachten, kán ik, onder de juiste omstandigheden, niet weerstaan
Zo zijn we dus terug aanbeland bij de recepten.
De cannolo is een met toebereide ricotta gevuld, gefrituurd en met chocolade bestreken “buisje”.
Ethymologisch komt de naam van (suiker)riet, la canna. Het is een zoetigheid uit de traditionele siciliaanse keuken dat vroeger speciaal voor carnaval en de feestdag van San Carlo werd bereid.
De ricotta die men gebruikt moet van schapenmelk gemaakt worden, wat een heel andere smaak geeft dan degene die je hier kan vinden. Verder wordt de ricotta aangemaakt met suiker en geconfijte vruchten.
Buon appetito

Allenamento

Wat een weertje vandaag, zuiderse gevoelens borrelen in mij op en hop…na een dagje labeur trek ik erop uit.
Joggingpakje aan per l’allenamento, t.t.z. de training.
Inderdaad waarde lezer, als M.Polo zijn duurlopen langs het kanaal aflegt, dan kan en wil ik niet onderdoen! Ik begeef mij dus naar de waterkant en ben klaar voor mijn loopje.
De aandachtige kijker merkt ongetwijfeld dat ik nog enkele (kilo)grammen overgewicht moet meesleuren ter hoogte van de buik, la pancia of il ventre zeggen ze mij ’s zomers. Maar als ik erin slaag het opzet van M.Polo uit te voeren, dan zal dit buikje na de winter smelten als sneeuw voor de zon.
Waarde lezer, ik hoop dat wij dit samen nog kunnen meemaken.
A domani

Pizza Margherita

Waarde lezer deze keer wil ik u vermaken met het verhaal van een monument uit de Napolitaanse volkskeuken: de pizza Margherita.
Zoals iedereen wel weet is de pizza Margherita belegd met basilicum (groen), mozzarella (wit) en tomaten (rood), de kleuren van de italiaanse vlag, la bandiera.
De pizza werd dan ook ontworpen in 1889 ter ere van de koningin Margherita , de vrouw van Umberto I koning van het prille eengemaakte Italië (1860).
Het verhaal gaat als volgt. Koning Umberto en koningin Margherita verbleven in hun paleis, Capodimonte, in Napels. Ze waren het uiterst verzorgde eten, dat hen dagelijk aan het hof werd bereid door de beste Franse chefs beu gegeten en de koningin wilde wel eens graag een plaatselijke specialiteit proeven.
De beste pizzabakker, il pizzaolo, Raffaelo Esposito, werd ontboden aan het paleis.
Hij was natuurlijk zeer vereerd maar nam slechts enkele eenvoudige plaatselijke ingrediënten mee.
Hij bereide enkele pizza’s, waaronder de befaamde “bandiera”.
Toen na afloop van de maaltijd de koningin vroeg hoe die lekkere pizza met tomaten, mozzarella en basilicum heette, antwoorde Raffaelo:”Margherita, ter ere van U ,Majesteit”.

In Italië wordt de pizza traditioneel ‘s avonds gegeten, per cena, alhoewel je in vele toeristische centra ook al” pizza per pranzo” (ook ’s middags) op de uithangborden ziet staan.
De echte pizza wordt gebakken in een houtoven, forno a legna, en heeft een dunne deeg die meestal belegd is met tomatensaus en mozzarellakaas als basis.
Je vindt ook de pizza bianca, zonder tomatensaus.
Er is een ongeschreven wet in Italië dat je bij de pizza Bier drinkt en geen wijn.
Je kan natuurlijk ook zelf pizza bereiden en bakken, maar de beste eet je wel in een echte italiaanse pizzeria.
Buon appetito!!