Tussen Cannes en Nice.

In het vorige schrijfsel heb ik u verteld dat wij cabriogewijs naar het zuiden gereden zijn.

Daar aangekomen werd het autodak opgeplooid en geborgen in de kofferruimte.






Dagelijks oefenden wij onszelf in het vinden van de aangepaste houding en de juiste kledij bij het rijden langs de plaatselijke wegen onder een azure hemel.

De nieuwsgierige lezer, waartoe ik u zeker reken, vraagt zich natuurlijk af waar dit alles dan wel plaatsvond?
Wel, wij, Ingritta en ikzelf, hadden na lang en gedocumenteerd overleg besloten met deze nieuwe wagen, in de winterse omstandigheden die op dat moment heersten, de Alpen niet te trotseren om zodoende il bel paese te bereiken, maar pal zuiden te stomen en in het zicht van de mediterranese zee een flinke bocht naar het oosten te maken. De autoroute du soleil volgend belanden wij zo tussen Cannes en Nice.

Deze Côte d’Azur biedt ruimschoots de mogelijkheid om op allerlei vlakken en niveau’s te genieten van de plaatselijke aanbiedingen. Vooral in dit voorjaar nog vóór de grote zomerdrukte heeft men nog de keuze om te rijden en stoppen waar men zelf wil.

Mooie kusten, zonnige stranden, leuke dorpjes, interessante steden, prachtige musea, lekker mediterraans eten, frisse rosé, warme dagen, kleurrijke markten,…en dies meer, meer profiteroles voor La Ingritta.

Wij maakten opnieuw kennis met enkele plaatsen die wij in vroegere tijden reeds oppervlakkig en vanin een gesloten wagen verkenden. Ik kan u verzekeren dat de hernieuwde kennismaking vanuit onze cabrio helemaal geen déja-vu effect had, maar dat kan natuurlijk ook aan mijn tanende geheugen liggen.

Enfin, bij een volgende gelegenheid vertel ik u verder over ons bezoek aan deze charmante streek.

Ciao

Cabriogevoel

Het is weer een hele tijd geleden dat ik mij via deze pagina liet horen. De goede voornemens waren er echt wel, maar de uitvoering ervan ontbrak nogal wel eens. Inderdaad tussen dromen en daden staan practische bezwaren...welke antwerpenaar had dat al lang geleden zo mooi geformuleerd?

Nu heb ik echter een goeie reden om deze pagina nog eens te gebruiken.

Naar een idee en onder lichte druk van La Ingritta hebben we ons laten verleiden door een auto waarvan het stalen dak, mits plooien, kan opgeborgen worden in de koffer.

Aanvankelijk uitte ik, rationeel zoals steeds, enige bezwaren. Als zo een koffer vol dak zit, waar blijven we dan met onze reiskoffers? Nu blijkt dat nogal mee te vallen. We hebben de cabriomarkt afgeschuimd en gezocht naar een wagen met een ruime koffer, zodat er onder het dak in de koffer, nog voldoende ruimte blijft voor bagage.

De, voor ons, beste keuze is een Ford Focus CC benzine 1600 geworden.

Om het cabriogevoel te leren kennen zijn we tijdens de Paasvakantie naar het zonnige zuiden gereden. Regen en sneeuw lieten niet toe dat we reeds tijdens onze heenreis het dak opborgen in de ruime koffer. Daarvoor was het nog even wachten tot we ons dicht genoeg bij de mediterrane zee bevonden.

Verlost van onze bagage, konden wij eindelijk de zon op onze bol laten schijnen terwijl wij met een rustige vaart doorheen deze schone regio reden!

Ook ik ben nu volledig gewonnen voor deze manier van rijden.

Nu de lente in aantocht is rekenen we erop dat we hier samen kunnen genieten van een rustig ritje onder de vlaamse, eventueel frisse maar droge, lucht.

Deze zomer lonkt " il bel paese" en wordt dat voor ons wederom een nieuwe ervaring:"Il vero senso del cabrio" .